اگر فقیر به دنیا آمده اید ، این اشتباه شما نیست اما اگر فقیر بمیرید ، این اشتباه شماست.

(بیل گیتس)

********

در یک روز ، اگر شما با هیچ مشکلی مواجه نمی شوید ، می توانید مطمئن باشید که در مسیر اشتباه حرکت می کنید.

(سوآمی ویوکاناندا)

********

سه جمله برای کسب موفقیت:

1. بیش تر از دیگران بدانید

2. بیش تر از دیگران کار کنید

3.کم تر انتظار داشته باشید

(ویلیام شکسپیر)

********

در این دنیا ، خود را با کسی مقایسه نکنید ، در این صورت به خودتان توهین کرده اید.

(آلن استرایک)

در قوم بنی اسرائیل ، قحطی افتاد. مردم چاره ای ندیدند جز آنکه به خدا رو آورند و از او باران بخواهند. چند بار نماز خواندند و از خدا باران خواستند اما هیچ ابری در آسمان پدیدار نشد. حضرت موسی (ع) علت را از خداوند جویا شد. وحی آمد که : « ای موسی! در میان شما ، سخن چینی است که دعای شما را باطل می کند و تا او در میان شماست ، دعای تان را اجابت نخواهم کرد.»

موسی (ع) گفت : « بار خدایا! او را به ما بشناسان تا از میان خویش بیرون افکنیم.»

باز وحی آمد : « ای موسی! من ، دشمن سخن چینی هستم. آن گاه ، خود سخن چینی کنم و عیب کسی را به تو بگویم؟!»

موسی (ع) گفت : « پس تکلیف چیست؟»

وحی آمد : « همه باید توبه کنند.»

چون همه از سخن چینی توبه کردند ، خداوند ، باران فرستاد.

«سخن چینی» سبب بروز اختلاف و کینه و ایجاد کدورت در بین افراد می شود و چه بسا ، آبروی فردی با این کار ریخته می شود. همان طور که پیداست ، این عمل نزد خداوند ، بسیار زشت و مانع از استجابت دعا می گردد. بیایید تلاش کنیم و این صفت بد را از خودمان دور کنیم تا هم نزد خداوند ، عزیز و محترم باشیم و هم نزد خلق خدا.

منبع: کیمیای سعادت ج 2

مجله شادکامی

هیچ وقت هیچ کس را در زندگی تان سرزنش نکنید!

انسان های خوب باعث شادی اند ،

انسان های بد باعث تجربه اند ،

بدترین انسان ها به ما درس می دهند ،

بهترین انسان ها برایمان خاطرات خوب به جا می گذارند.

آموخته ام انسان بزرگ ، در اندوه آن چه ندارد، فرو نمی رود بلکه از آنچه دارد لذت می برد.

آموخته ام اگر نمی توانم ستاره باشم ، لزومی ندارد ابر باشم.

آموخته ام ایمان ، یعنی خواستن بدون انصراف و توکل بدون انقطاع.

آموخته ام وظیفه ، سبب می شود تا کارها را به خوبی انجام دهم اما عشق ، کمک می کند تا آن ها را به زیبایی انجام دهم.

آموخته ام آینده ، مکانی نیست که به آنجا می روم بلکه جایی ست که خود ، آن را به وجود می آورم.

آموخته ام زندگی فعلی من ، حاصل تمام انتخاب هایی است که داشته ام ولی این بدان معنی نیست که نمی توانم از خود ، تصویر جدیدی رسم کنم.

آموخته ام هنگام مواجهه با کاری سخت ، طوری عمل کنم که انگار شکست ، غیر ممکن است.

آموخته ام همیشه با باورهایم زندگی کنم و انگیزه هایم را شعله ور نگاه دارم.

« اسکندر مقدونی » در 33 سالگی در گذشت. روزی که این جهان را ترک می کرد ، خواست یک روز دیگر هم زنده بماند ، فقط یک روز دیگر تا بتواند مادرش را ببیند. همان 24 ساعت فاصله ای که باید طی می کرد تا به پایتختش برسد.

«اسکندر» از راه «هند» به «یونان» بر می گشت و به مادرش قول داده بود وقتی که تمام دنیا را به تصرف خود در آورد ، باز خواهد گشت و تمام دنیا را یکپارچه به او هدیه خواهد داد. بنابراین ، «اسکندر» از پزشکان خواست تا 24 ساعت مهلت برای او فراهم کنند و مرگش را به تعویق اندازند. پزشکان پاسخ دادند که کاری از دست شان بر نمی آید و او بیش از چند دقیقه قادر به ادامه ی زندگی نخواهد بود.

«اسکندر» گفت : « من حاضرم نیمی از تمام پادشاهی خود را یعنی نیمی از دنیا را در ازای 24 ساعت بدهم.»

پزشکان گفتند : « اگر همه ی دنیا را هم که از آن شماست بدهید ، ما نمی توانیم کاری برای نجات شما انجام دهیم. این ، امری غیر ممکن است.»

آن لحظه بود که اسکندر بیهوده بودن تمامی کوشش هایش را به طور عمیق درک کرد. او با تمام دارایی اش که کل دنیا بود ، نتوانست حتی 24 ساعت را بخرد. 33 سال از عمرش را به هدر داده بود برای تصاحب چیزی که با آن حتی قادر به خرید 24 ساعت هم نبود. او متوجه شد که به خاطر این دنیای واهی باید با نا امیدی و محرومیت کامل ، جهان را ترک کند.

تمام انسان های جاه طلب با نا امیدی از دنیا می روند. بیش تر آنان در نا امیدی زندگی می کنند و در نا امیدی نیز از دنیا می روند. « قناعت » به سادگی یعنی درک این نکته که خواسته های خود خواهانه ، غیر عقلانی و احمقانه اند.

منبع:مجله شادکامی

پیش از آنکه «سقراط» را محاکمه کنند ، از او پرسیدند : « بزرگ ترین آرزویی که در دل داری ، چیست؟ »

پاسخ داد : « بزرگ ترین آرزوی من ، این است که به بالاترین مکان در آتن صعود کنم و با صدای بلند به مردم بگویم که ای رفقا ! چرا با این حرص و ولع ، بهترین و عزیزترین سال های عمر خود را به جمع آوری ثروت و طلا می گذرانید ، در حالی که آن گونه که باید و شاید ، در تعلیم فرزندان تان که مجبور هستید روزی ثروت خود را برای آنان باقی گذارید ، همت نمی گمارید ؟! »

مسعود لعلی

روزی مردی به خانه آمد و دید که  دختر سه ساله اش، قشنگ ترین و گران ترین کاغذ کادوی موجود در کمد آن را تکه تکه کرده است و با آن ، یک جعبه کفش قدیمی را تزئین نموده!!!!

مرد ، دخترک را به خاطر این کار تنبیه کرد و دختر کوچولو ، آن شب با گریه به رختخواب رفت و خوابید.فردا مرد وقتی از خواب بیدار شد و چشمانش را باز کرد، دید که دخترش بالای سرش نشسته و جعبه تزئین شده را به طرف آن دراز کرده! مرد تازه یادش آمد که امروز ، روز تولدش است و دخترش آن کاغذ را برای تزئین کادوی تولد آن استفاده کرده. با شرمندگی ، دخترش را بوسید و جعبه را از آن گرفت و درش را باز کرد اما در کمال تعجب دید که جعبه خالیه!!!!

مرد دوباره به دخترش پرخاش کرد که : « جعبه ی خالی که هدیه نمی شود!!! باید در آن چیزی می گذاشتی!!!»

دخترک با تعجب به صورت پدرش خیره شد و گفت : « اما این جعبه خالی نیست. من دیشب هزار تا بوسه در آن گذاشتم تا هر وقت دلت برایم تنگ شد ، یکی از آن ها را برداری و استفاده کنی.» از آن روز به بعد ، پدر همیشه آن جعبه را همراه خودش  داشت و هروقت دل تنگ می شد در آن را باز می کرد و به آرامی یک بوسه برمی داشت.