چند سال پیش ، در مسابقات پاراالمپیک سیاتل ، 9 شرکت کننده که همگی معلول جسمی یا ذهنی بودند ، برای مسابقه دو 100 متر با مانع در جایگاه قرار گرفتند.

وقتی علامت داده شد ، آنها شروع به دویدن کردند ، البته به طور نا منظم ، ولی همگی می خواستند مسیر را بپیمایند و برنده شوند. ناگهان جوانی در پرش از نخستین مانع نقش بر زمین شد. او از فرط درد و ناراحتی شروع به گریه کرد. بقیه شرکت کنندگان به شنیدن صدا سرعتشان را کم کردند و متوقف شدند. گزارشی غیر معمول شنیده شد : 8 ورزشکار برای کمک به رقیبی که بر زمین افتاده ، به عقب برگشتند. دختر جوانی که سندروم داون داشت ، خم شد و گونه وی را بوسید و گفت : " نگران نباش. همه چیز رو به راه می شود. "

آن روز ، رکورد جهانی شکسته نشد ، ولی آن 9 ورزشکار ، بازو به بازو ، با هم از خط پایان گذشتند. در آن لحظه ، تمام حاضران در استادیوم به پا خاستند و با تمام وجود برای چندین دقیقه دست زدند. شور و هیجان آنان بیش از یک رکورد جدید بود.

اما چرا ؟

چون همه ما در عمق وجودمان می دانیم که ارزش زندگی ، فقط برنده شدن نیست. ما باید به دیگران هم کمک کنیم تا برنده شوند ، حتی اگر گاهی وقت ها مجبور باشیم سرعتمان را کم کنیم و به عقب برگردیم.

" گرد هم آمدن آغاز مسیر نیست ؛ با هم ماندن پیشرفت است ؛ و با هم کار کردن ، موفقیت."  هنری فورد

منبع:مجله موفقیت